Χθες το βράδυ με μια μεγάλη παρέα από τη σχολή Θεοδοσιάδη, πήγα στο θέατρο "Επί Κολωνώ" για να παρακολουθήσω την παράσταση της Ελένης Σκότη, "Rottweiler" που ανεβαίνει για τρίτη χρονιά.
Το κείμενο του Heras πραγματεύεται δύο είδη βίας. Τη straight βία των skinheads και την υφέρπουσα των media. Οι οποίες έρχονται σε σύγκρουση (αρχικά, λεκτικά και στη συνέχεια, κυριολεκτικά) και η παράσταση προσπαθεί όσο γίνεται να τηρήσει ίσες αποστάσεις. Η γελοιοποίηση, βέβαια, του κατεστημένου δημοσιογραφικού κόσμου και η παρουσίαση της ασφαλούς στενομυαλιάς των νεοναζί είναι έκδηλες.
Με τέσσερις άνδρες επί σκηνής (Τζίμης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Δημήτρης Καπετανάκος και Γιάννης Τρίμμης - όλοι ιδανικοί για το ρόλο τους), τον εκπληκτικό κ.Καταλειφό και την Ιωάννα Τζώρα σε μαγνητοσκοπημένη εμφάνιση. Όλα τα σκηνοθετικά ευρήματα που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν η κ.Σκότη και γενικότερα το "Επί Κολωνώ" (π.χ. οι πολλαπλές χρήσεις της video art, εμβόλιμες σύντομες σκηνές που σπάνε το ρυθμό και προσδίδουν ατμόσφαιρα) εμπεριέχονται στην παράσταση σε μια μαγική ισορροπία. Ισορροπία είναι η πρώτη λέξη που ήρθε στο μυαλό μου στη λήξη της παράστασης κι αυτό αποδεικνύει πόσο επιτυχημένη δουλειά είναι.
Μια παράσταση με πάρα πολύ χιούμορ (!), με ευρηματική σκηνοθεσία, δυνατές ερμηνείες κι ένα ιδανικά σκληρό φινάλε, έτσι όπως το περίμενα και της άξιζε. Έχω γράψει αρκετές φορές στο έτερο blog πως σημασία έχει τι ήθελε να είναι ένα έργο τέχνης κι όχι τι θα ήθελε ο θεατής από αυτό. Η αλήθεια είναι πως με βάση αυτά που είχα ακούσει, περίμενα ένα έργο ανάλογης διάθεσης με το "Penetrator" του Γ.Παλούμπη, αλλά δεν ίσχυε.
Υ.Γ.: Χάρηκα πολύ που στο φουαγιέ είδα το Στάθη Σταμουλακάτο και μπόρεσα να του εκφράσω την αγάπη μου για τη δουλειά με το Γιάννη Οικονομίδη στο "Μαχαιροβγάλτη".
1 σχόλιο:
Ψήθηκα...
Δημοσίευση σχολίου