ΜΕΡΙΔΙΑ ΕΥΘΥΝΗΣ

Παρατηρώ μια εκτίμηση μικρής ή μεγαλύτερης εξέγερσης, με αφετηρία αύριο από τον περίγυρό μου. Εκτίμηση πως θα διοριστεί κυβέρνηση συνασπισμού από την Τρόικα. Σε περίπτωση που βγει αληθινή αυτή, θα ήθελα να έχω προλάβει να διατυπώσω και τη δική μου ασήμαντη γνώμη για τα μερίδια ευθύνης, αφού εδώ και δυο χρόνια όλοι έχουμε πλέξει γαϊτανάκι μεταβίβασης ευθυνών.

Με δική μας ευθύνη (και όταν λέω "μας" εννοώ, φυσικά, τους κοινούς πολίτες της χώρας) άκμασε η επιπολαιότητα, η αρπαχτή και η επίπλαστη ευδαιμονία οδηγώντας στην πλήρη διαπλοκή. Όμως! Οι ευθύνες πρωτίστως είναι των, επί δεκαετίες, κυβερνώντων (και όλου του κοινοβουλευτισμού). Ακόμη κι αν δε διαμορφώνουν πλήρως την κοινή γνώμη, αυτοί δημιούργησαν την αναξιοκρατία, αυτοί επέβαλλαν την ατιμωρησία, αυτοί δίδαξαν τα "μπουζούκια", αυτοί γέννησαν τη σημερινή διαφθορά και εκμαύλισαν τον Έλληνα πολίτη!

Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν είμαι (που είμαι) ο μεγαλύτερος λογοκριτής του Λαού, το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης το απολαμβάνουν οι βουλευτές και οι παρατρεχάμενοί τους από τη Μεταπολίτευση και μετά.

Υ.Γ. Και να δηλώσω πως θεωρώ ότι σημαντική μερίδα του κόσμου κοιτά το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Διαδηλώνει επειδή της έκοψαν 100, 200 ευρώ και όχι επειδή της στερούν θεμελιώδη δικαιώματα, της απαγορεύουν τα όνειρα, της προδίδουν το παρόν και το παρελθόν, της υποθηκεύουν το μέλλον, της νεκρώνουν τη δημιουργία και της επιβάλλουν τον πιο ύπουλο φασισμό της παγκόσμιας (ίσως) ιστορίας.

WE NEED TO TALK ABOUT ME?

Έχω καιρό να γράψω σε τούτο το μπλογκ. Αφορμή για να σπάσει ο πάγος στάθηκε η πρόσκληση της φίλτατης Eskli για μια μπλογκοκοινοπραξία όπου ο καθένας λέει 7 πράγματα για τον εαυτό του. Ελπίζω μόνο να μην είναι έμπνευση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για να μας γνωρίσει καλύτερα.

Δεν ξέρω πως να αρχίσω, αλλά θα το παλέψω.
1. Επίκαιρο κιόλας. Λατρεύω το χειμωνιάτικο καιρό. Αυτόν που παραπέμπει σε κεντρική Ευρώπη. Με βαρύ κρύο (ελάχιστη υγρασία), χιόνι αν είναι δυνατόν ή ψιλόβροχο. Ιδανικός καιρός για βόλτες σε δάση, ποτάκια σε μικρά μπαρ, πολύ σινεμά και αγκαλιές κάτω από τις κουβέρτες.
2. Αν πεθάνω σύντομα θα είναι από νταλίκα ή ταξί που με καταβρόχθησε με το ποδήλατο σε κάποιον κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Είκοσι με τριάντα ποδηλατικά χιλιόμετρα την ημέρα, το γιατρό τον κάνουν πέρα. Όχι και τον τελετάρχη, όμως.
3. Η πιο ταπεινωτική εμπειρία της ζωής μου είναι το στρατιωτικό. Κυρίως, κατά την 8μηνη παραμονή μου στην παραμεθώριο. Ήμουν ένας άλλος. Αδίκησα πολύ τον εαυτό μου τότε.
4. Μία από τις περιόδους που αναπολώ με νοσταλγία στο σήμερα είναι όταν πριν από καμιά ντουζίνα χρόνια κυκλοφορούσα σε σχολικούς διαδρόμους με μαλλί αφάνα (εντάξει, η κώμη υφίσταται ακόμη), αξύριστος για κάνα χρόνο, μπότες με σπιρούνια, τζιν ενδυμασία από την κορφή ως τα νύχια, ακουστικά βιδωμένα στα αυτιά με Emperor και Mayhem από τις 7.30 το πρωί.
5. Όσο επιθυμώ τα συχνά ταξίδια στο εξωτερικό, άλλο τόσο τα αποφεύγω. Με γεμίζουν με τόση ενέργεια και αισιοδοξία που κάθε φορά που επιστρέφω από ένα τέτοιο, βρίσκομαι στα πρόθυρα της μετανάστευσης. Κυρίως, για το ασύλληπτο καυσαέριο (εξαιτίας του υπερπληθισμού παλαιάς τεχνολογίας αυτοκινήτων) και την αντικοινωνική συμπεριφορά των Ελλήνων. Κωλοέλληνες, βλέπεις.
6. Έχω πάψει να παίρνω κατάκαρδα τα λεγόμενα "δυσάρεστα" που έρχονται κατά ριπάς.Εξοργίζομαι στιγμιαία και στη συνέχεια σαρκάζω. Κάπως έτσι, επιβιώνω κι εγώ.
7. Μου αρέσουν οι μόνιμοι συνοδοιπόροι, μα συγχρόνως λατρεύω τη ρευστότητα, την εσωτερική (συχνά και την εξωτερική) δράση και τη συνεχή αναζήτηση. Αν βρω μόνιμο προορισμό, θα πάψω να υφίσταμαι.

Αυτά τα ολίγα, λοιπόν, κι από μένα. Δε μου αρέσουν οι διακρίσεις, γι'αυτό δε θα επιλέξω φίλους - bloggers. Η πρόσκλησή μου είναι ανοιχτή προς όλους που τολμούν!