18.10.11

ΜΕΡΙΔΙΑ ΕΥΘΥΝΗΣ

Παρατηρώ μια εκτίμηση μικρής ή μεγαλύτερης εξέγερσης, με αφετηρία αύριο από τον περίγυρό μου. Εκτίμηση πως θα διοριστεί κυβέρνηση συνασπισμού από την Τρόικα. Σε περίπτωση που βγει αληθινή αυτή, θα ήθελα να έχω προλάβει να διατυπώσω και τη δική μου ασήμαντη γνώμη για τα μερίδια ευθύνης, αφού εδώ και δυο χρόνια όλοι έχουμε πλέξει γαϊτανάκι μεταβίβασης ευθυνών.

Με δική μας ευθύνη (και όταν λέω "μας" εννοώ, φυσικά, τους κοινούς πολίτες της χώρας) άκμασε η επιπολαιότητα, η αρπαχτή και η επίπλαστη ευδαιμονία οδηγώντας στην πλήρη διαπλοκή. Όμως! Οι ευθύνες πρωτίστως είναι των, επί δεκαετίες, κυβερνώντων (και όλου του κοινοβουλευτισμού). Ακόμη κι αν δε διαμορφώνουν πλήρως την κοινή γνώμη, αυτοί δημιούργησαν την αναξιοκρατία, αυτοί επέβαλλαν την ατιμωρησία, αυτοί δίδαξαν τα "μπουζούκια", αυτοί γέννησαν τη σημερινή διαφθορά και εκμαύλισαν τον Έλληνα πολίτη!
Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν είμαι (που είμαι) ο μεγαλύτερος λογοκριτής του Λαού, το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης το απολαμβάνουν οι βουλευτές και οι παρατρεχάμενοί τους από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Υ.Γ. Και να δηλώσω πως θεωρώ ότι σημαντική μερίδα του κόσμου κοιτά το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι. Διαδηλώνει επειδή της έκοψαν 100, 200 ευρώ και όχι επειδή της στερούν θεμελιώδη δικαιώματα, της απαγορεύουν τα όνειρα, της προδίδουν το παρόν και το παρελθόν, της υποθηκεύουν το μέλλον, της νεκρώνουν τη δημιουργία και της επιβάλλουν τον πιο ύπουλο φασισμό της παγκόσμιας (ίσως) ιστορίας.

2 σχόλια:

Evi Avd. είπε...

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω φίλε moody. Μπαίνω στον πειρασμό να συγκρίνω το λαό και τους κυβερνώντες με τους γονείς και τα παιδιά. Αν αναλογιστεί κανείς πως λόγω διάφορων συνθηκών και πελατειακών νοοτροπιών στην Ελλάδα οι επιλογές ψήφου ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Φυσικά η αναλογία δεν είναι απόλυτα επιτυχημένη, η σύγκριση περίπλοκη... Απλά ο συνειρμός μου είναι άμεσος και προβάλλει ενα άδικο κατηγορώ, σαν να θεωρούμε ένα παιδί υπεύθυνο που οι γονείς του δεν του βάζουν όρια και εκείνο ασυδοτεί...
Και να σημειώσω πως υπήρξα στη μερίδα όσων, στην πλατεία, όταν έβλεπαν τον κόσμο να προτάσσει παλάμες στη Βουλή θεωρούσα οτι θα έπρεπε πρώτα να στέψουμε το χέρι και να ψηλαφίσουμε απότομα νοερά το πρόσωπό μας...
Αναμένουμε...

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Μια χαρά τον βρίσκω το συνειρμό σου. Υπάρχουν μεν διαφορές στις δύο περιπτώσεις, αλλά δεν είναι καθόλου άστοχος ο παραλληλισμός. Το βιώνω συχνά το φαινόμενο κι εγώ, ως συνάδελφος.

Υ.Γ. Στην περίπτωση της ανοικτής παλάμης, συνήθως ένιωθα αμηχανία. Μουτζώνεις μια (οργισμένος), μουτζώνεις δύο (νιώθοντας ασφαλής και ωραίος στη μάζα), ε την τρίτη δεν υπάρχει κάποιο νόημα πια.