Νομίζω πως βρισκόμαστε στο πιο κομβικό σημείο της ελληνικής ιστορίας του τελευταίου αιώνα. Πιο κομβικό και από της μεταπολίτευσης.
Τώρα που αρκετός κόσμος εκφράζει δημοσίως την αντίδραση του στην πολιτική της κυβέρνησης, αλλά κυρίως εναντίον του σαθρού υπάρχοντος συστήματος, είναι ευκαιρία να γκρεμίσουμε για να ξαναχτίσουμε. Η μεγαλύτερη απογοήτευση θα είναι να πεθάνει άλλη μια κίνηση και να υποταχθεί στο δήθεν ανέφικτο. Τότε είναι δεδομένη η ολοκλήρωση της κατρακύλας και της ξεφτίλας.
Μάλιστα η αυριανή μέρα νομίζω πως είναι από τις πιο σημαντικές. Οι μέρες αυτών που ασκούν τέτοιες πολιτικές και παίρνουν αντίστοιχα καταστροφικά και αναποτελεσματικά μέτρα λιτότητας οφείλουν να είναι μετρημένες. Οι μέρες της εξουσίας τους, όχι της ζωής τους. Αδιαφορώ για τη ζωή τους (εκεί μας έφθασαν!).
Υ.Γ. Δεν αντλώ (ούτε αντλούσα ποτέ) ιδιαίτερη πληροφόρηση από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης κι έτσι δε γνωρίζω σε ποιο στάδιο προπαγάνδας βρίσκονται. Άλλωστε η πιο εύκολη προπαγάνδα γίνεται όταν ο άλλος είναι είτε σε κατάσταση ευθυμίας είτε σε κατάσταση θυμού.
2 σχόλια:
Γενικά συμφωνώ με τις πολιτικές σου θέσεις. Για τις κινηματογραφικές... τα λέμε συχνότερα. Και μ' άρεσε και το σχόλιό σου για το ΚΚΕ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι το κόμμα αυτό "φιλοξενεί" και μία καθαρά εθνικιστική πτέρυγα (Κανέλη, Ζουράρις κλπ.)
Γεια σου vandimir (κι από εδώ).
Μεγαλύτερη σημασία από τους πολιτικοκοινωνικούς μου προβληματισμούς ή θέσεις έχει η έκβαση των πραγμάτων. Συνηθίζω να είμαι προς την απαισιόδοξη πλευρά, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να διεκδικούμε κάτι καλύτερο και κατά πολύ δικαιότερο.
Έχει γίνει μια αρχή, ελπίζω να συνεχίσουμε να εκδηλώνουμε την αντίδρασή μας ο καθένας με τον τρόπο του και όλοι (πολλοί, τελοσπάντων) μαζί.
Το ΚΚΕ ούτως ή άλλως μου είναι το πιο αντιπαθές κόμμα. Περισσότερο από ιδεολογικά, για το δογματισμό του και την επικινδυνότητά του.
Δημοσίευση σχολίου