10.2.11

Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΕΙΨΗΣ

Ευγνωμωνώ τις ελλείψεις μου·
ό,τι μου λείπει με προστατεύει από κείνο που θα χάσω·
όλες οι ικανόητητές μου που ξεράθηκαν στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής
με προφυλάσσουν από κινησεις στο κενό
άχρηστες, ανούσιες.
Ό,τι μου λείπει με διδάσκει·
ό,τι μου 'χει απομείνει μ'αποπροσανατολίζει
γιατί μου προβάλλει εικόνες απ'το παρελθόν
σα να 'ταν υποσχέσεις για το μέλλον.
Δεν μπορώ, δεν τολμώ
ουτ' έναν άγγελο περαστικό
να φανταστώ γιατί εγώ
σ' άλλον πλανήτη, χωρίς αγγέλους
κατεβαίνω.
Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν
έγινε φίλη καλή·
μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.
Στέρησέ με -παρακαλώ το Άγνωστο-
στέρησέ με κι άλλο 
για να επιζήσω.

- Το παραπάνω είναι ποίημα από τη νέα συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ με τίτλο "Η ανορεξία της ύπαρξης". Μεταφράστρια-διερμηνέας στο επάγγελμα, αλλά μονίμως βυθισμένη στην ποίηση των εννοιών και των συναισθημάτων. Με απόλυτη ειλικρίνεια, μελαγχολία και καθαρό στοχασμό αντιμετωπίζει με στίχους την έννοια της φθοράς (σωματικής και ψυχικής) συνδέοντας την άμεσα με το σημερινό περιβάλλον. Της φθοράς στον έρωτα, στην ονειροπόληση, στην κοινωνικότητα των αισθημάτων, στην επικοινωνία και το τέλος που νιώθεις να πλησιάζει όσο μεγαλώνεις βιολογικά.
Απ'τα καλύτερα καινούρια πράγματα που κυκλοφορούν... και που θα ευχόμουν να είχα γράψει ο ίδιος.

2 σχόλια:

Simply Burgman είπε...

Ωραίο,απλό ποίημα.

Όμορφο μπλογκ, φίλε μου, δεν το είχα ανακαλύψει!

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Και πολύ μεστό φίλε Poe.

Να σαι καλά...